کسی که تو سالهای دور نوشته های این وبلاگو مینوشت، اینقدر دور و غریبه که هیچ نمیتونم باور کنم شاید من بوده باشم، همین انگشتها روی کیبورد لغزیده باشن، همین چشم ها به صفحه ی کامپیوتر زل زده باشن. چقدر دوست داشتنی تر از تو بوده نازنین، دختری که روی ماه زندگی کرده، چقدر ذهن زیباتری داشته و چقدر بیشتر از تو زندگی میکرده.
از کی نیست شدم و یادم رفت روزهایی رو که روی ماه زندگی میکردم رو؟ کسی هست که یادش بیاد؟ اگه نوشته های این وبلاگ نبودن، یاد خودم میبود حتی؟
