۱۳۹۳ فروردین ۴, دوشنبه

و چون اسرافیل بر صور دمد،آن دمیدن مرگ

سوال های جی آر ای سخت هستند و آدم ها و زندگی.‏
حالا حتی خود من جزو آدم های سختم،همان آدم هایی که از پس رها کردن یک زندگی برمی آیند.‏
چیزهای اندکی هنوز آسان باقی مانده اند.‏
دست هایم که بوی فرانسه و بهار نارنج و باران می دهند؛محکم بغل کردن الهه شب قبل از سفرش؛بیدار شدن و لبخند خوابالود سه نیمه شب از صدای دینگ پیامی ساده از سمت سرزمینی دور؛و صورتم که در کمتر از یک دقیقه سفید و بعدتر سرخ می شود،جایی میان گوش کردن اذان موذن زاده و خواندن خبرهای بد و پر شدن چشم هایم.‏

۱۳۹۲ اسفند ۱۴, چهارشنبه

Somewhere Safe In The Basement Of My Mind

آدم ها از یک سنی متوجه می شوند که همه ی چیزهای خوب یک روز تمام می شوند،برای من این سن 13 سالگی بود.‏
وسط خواندن هری پاتر و جام آتش فکر کردم هری پاتر یک روز تمام می شود،و من چقدر غصه خواهم خورد،همان موقع برداشتم و چند صفحه از صفحه های نخوانده ی کتاب را به هم چسب زدم و با خودم گفتم،نه! تو خوشی ای نیستی که بگذارم تمام شوی.‏
روند زندانی کردن خوشی های کوچک من اینطور شروع شد و ادامه پیدا کرد.‏
حالا بعد از گذشت سال ها،خوشی های ذخیره شده ای در گوشه و کنار دارم،چند اپیزود از "فرندز،بیگ بنگ،شرلوک"؛ یکی دو بازی ناتمام و صفحاتی از کتاب های محبوبم؛از این دست خوشی های کوچکی که می شود از تمام شدنشان جلوگیری کرد و نگهشان داشت برای روز مبادا.‏
اما یک چیزهای خوبی هستند که نمی توانم ذخیره شان کنم،نمی توانم از تمام شدنشان جلوگیری کنم؛مبادا برای من روز تمام شدن آن هاست.‏