Find Me In The Halfway Up The Hindu Kush

 بازدید کننده ی مرموز که هر روز یکبار این پست وبلاگم رو باز میکنی،من به تو زیاد فکر میکنم.‏

تنها چیزهایی که ازت میدونم اینه که مک بوک داری و اگر ایران باشی،فیلتر شکنت آمریکا رو نشون میده و شاید هم اصلا آمریکا باشی.‏

یک مدتی هست که صبح ها وقتی بیدار میشم چک میکنم که سر زدی یا نه،و اگر سر نزده باشی دلتنگت میشم.‏

من به تو زیاد فکر میکنم،از این مدل فکرهای یک در میلیون که هیچ وقت اتفاق نمیفتن.‏

مثلا فکر میکنم که یک وقتی تورو ببینم.‏

تو یکی از این سمینارهای بیخود صد من یک غازی که برای پر کردن رزومه شرکت میکنیم،و خب تو منو میشناسی لابد عکسم رو یک جایی دیدی؛اگر ندیدی اینطور منو بشناس:‏
رنگ پریده،چشم های گرد قهوه ای، رژ لب قرمز روی لب هام دارم وکمی جدی به نظر میرسم،نه که جدی باشم ها،اون فقط صورتِ جدی سمینارهامه،یک انگشتر پروانه دست چپمه و یک گردنبند ایفل به گردنم.‏..‏

 یا شاید من بلخره تصمیم گرفتم که این نقاشی هارو تو یک نمایشگاهی جایی به نمایش بذارم و تو هم اومدی،لابد من با لبخند بهت خوش آمد میگم بدون اینکه بدونم تو کی هستی و تو شاید دنبال رمزهای من لابلای خطوط درهم و برهم مینیاتورها باشی،چون گمانم یک وقتی اینجا راز کوچکم  رو لو داده باشم که لابلای نقاشی ها حرفایی پنهان میکنم.‏  

 گفتم رمز!اصلاشاید یک روز تو برام نامه ای بفرستی به رمز.من تو خوندن رمزها خوبم،مدت زمان زیادی سرگرمیم اختراع زبان های من درآوردی رمزی بود؛به هر حال تو نامه ای برای من مینویسی به رمز و من بعد از خوندنش میفهمم که قراره ببینمت 

 و به رمز جوابت رو میدم در حالی که تند تند لابد توی مغزم میگذره که چی بپوشم؟چه عطری بزنم؟از جواهر استفاده کنم یا همین گردنبند همیشگی خوبه؟موهامو باز بریزم دورم یا اینکه ببافم و جمعشون کنم...‏

یا شاید هم همه چیز ساده تر از این حرف ها باشه و یکی از این روزهایی که خوش اخلاقم و به آدم ها لبخند میزنم،به تو لبخند
بزنم،بی اینکه بدونی این منم،بی اینکه بدونم این تویی..‏
...

بازدیدکننده ی مرموز حواست هست که عنوان اون پست یک ورده؟

من اون وردو برای تو غیر فعال کردم تا آسیبی بهت نرسه،نه اینکه من از اون جادوگرهایی باشم که ورداشون اثر میکنن،نه! اما محض احتیاط این کارو برای تو انجام دادم.‏

و میخوام بدونی که ممنونم از اینکه بازدید کننده ی مرموز من هستی،به بودنت عادت کردم.‏

*Katie Melua