پراکنده گویی پیرامون 5 فروردین 1391

امشب به دو نفر گفتم که ناراحت نباشید چون همه چیز میگذره روزهای خوب و روزهای بد میگذرن و همه ی اینا زندگی هستن و  خوشبختی رویایی درست همونقدر واقعیت داره که مدینه ی فاضله ی ارسطو
 خوشحالی و خوشبختی عمیق فقط تو یه دوره از زندگی اتفاق میفته وقتی که هنوز سن کمی داری و هیچ اتفاقی باعث نشده زندگی رو با تمام وجود حس کنی، بعد از اون باید به روزها اجازه بدی که بگذرن،به روزهای خیلی خوب و روز های خیلی بد  و این اسمش زندگیه...‏
 از این دو نفر یکی کسی بود که دیدن ناراحتی و پر شدن چشماش برام شبیه این بود که کسی قلبمو تو دستش گرفته و داره تیکه تیکه میکنه و من نشستم تیکه تیکه شدن قلبمو تماشا میکنم در حالی که هیچ کاری از دستم بر نمیاد
و نفر دوم کسی بود که واقعن دوسته،از اون آدمهایی که میتونی یه روز بعد از ظهر بهش زنگ بزنی و بری پیشش بی اینکه به قواعدی توجه کنی که برای آدم ها داری؛
خب در واقع معنی دوست به گمونم همین باشه.‏
 من نمیتونم به این زندگی اجازه بدم که هرکاری دلش میخواد انجام بده،نمیتونم خودمو ول کنم و در حالی که خیلی نگرانم حواسم هست که خودمو نسپرم به حال بد؛
آینده نگرانم میکنه و هیچ کس نیست برای تقسیم کردن این نگرانی ها یعنی کسی که بتونه کاری ازدستش برام بر بیاد نیست-نمیخوام باشه!؟- یا کسی که گفتن این چیزا بهش حتی آرومم کنه..‏
یاد گرفتم که همه ی  کارهای مربوط به خودم رو به تنهایی انجام بدم و مسئولیت کوچیک ترین  چیزهای مربوط به خودم رو بپذیرم،از جمله آروم کردن خودم تو مواقع بحرانی،‏
و خب میشه گفت من تو انجام دادن اینکار واقعن خوبم.‏.‏
با این حال من نگران این زندگی هستم نگران درسم که یک ترم دیگه تموم میشه و نگران پایان نامه و نگران پی اچ دی  و مامان و مامان..و خدا میدونه که نگرانی همه چیز به جهنم و نگرانی مامان از همه چیز بدتره زانوهای آدمو خم  میکنه
ولی مگه میشه که از پسش بر نیام؟زندگی هیچ وقت چیزی نیست که آدم از پسش بر نیاد.‏
حالا ساعت 3:21 دقیقه ی نیمه شب پنجم فروردینه و من 22 ساله ام و کیتی ملوآ میخونه و پنجره کاملن بازه و باد خنک میاد و تو اتاق عطر انوی می-گوچی میاد چون آدم که نباید همیشه عطر به خودش بزنه،باید گاهی عطر بزنه تو اتاقش و از بوی عطر لذت ببره و زندگی این دور و بر پرسه میزنه..‏