آشپزی هیچ وقت اینطوری نیست که تو یه مقدار مشخصی از مواد رو تو زمان های درست با هم مخلوط کنی تا یه غذای خوشمزه داشته باشی؛
چیزی
که آشپزی رو جادویی میکنه اینه که هربار باید مقدار مشخصی از حوصله ت رو
توی غذا بریزی تا خوشمزه شه (اگه زیاد از حد حوصله و وسواس بریزی غذا
خراب میشه)
و اگه بخوای یه غذای فوق العاده درست کنی باید همیشه حواست باشه که یه مقدار هم دوست داشتن توش بریزی.
این فقط آشپزیه...
چی
داره به سر ما میاد با این روزایی که نه همه ی مواد لازمو دارن و نه هیچ
ماده ای سر وقت اضافه میشه و نه حتی حوصله و دوست داشتنی هست..چی داره به
سر ما میاد؟
